Bir yazı daha bıraktık ömrümüzün sayfalarında. Uzun uzun doyasıya yaşadık yine. Havalar serinledi, yapraklar hafif renk bozdu, kentin canlılığı yavaş yavaş silindi. Sabahın körüne döndü günler; sessiz, sakin ve ıssız...
Güzel anılar biriktirdik, güzel dostlarımızla. Kaydettik; dün, bugün ve yarından ibaret olan seyir defterimize. Gezdik, tozduk; yedik, içtik; bol kahkakalar attık; şen ve kalabalık sofralarda. Uzaktan, yakından, eşten, dosttan selamımızı aldık, en güzel sabaha karşılarda selam verdik çöpçülere. Zamanın hızında yine kaybeden olmamaya çalıştık; çünkü geçen zamanı iyi değerlendirdik kendimizce. Zamana karşı kazanmanın tek yolu da budur zaten. Zaman ve kahkaha oranını kurabilirsek arkaya dönüp baktığımızda çok da üzülmeyiz.
Benim için "zaman" korkunç bir bilinmezlik(enigma, muamma). Öyle ki Tanpınar'ın yalın ve derinlikli şiiri gelir aklıma zaman zaman:
Ne içindeyim zamanın/ Ne de büsbütün dışında/ Yekpare geniş bir anın/ Parçalanmaz akışında.
Çıkamam işin içinden, fazla derin gelir, kaybolurum; en sonunda da ne bileyim üzülürüm zamana; insanın zaman karşısındaki çaresizliğine.
İnsanın büyük bir çaresizliğidir zaman kavramı. Düşünsen dert olur içine. Hele ki yaşlanma korkusu da eklenirse. Zaman geçtikçe/yaşlandıkça artık eskisi gibi olamam korkusu bu aslında.
Oysa hep genç kalmalıyım ben. Hep de yaz mevsimi gibi uçarı olmalıyım. Başımda hercai kavak yelleri esmeli. Denizin kıyısında olmalıyım ben Allah'ım yüzme bilmesem de olur. Maviliklere dalmalı gözlerim. Gökyüzü de yıldızlı olsun. Gece de mavi, gündüz de mavi olmalı. Ah mavi! Nelerden değerlisin sen bir bilsen. Mavi demek, yaz demek; yaz demek, gençlik demek.
İşte yaz, gençlik ve zaman iç içe geçmiş zincirin halkaları gibi benim için. Sanki maviden uzaklaşırsam yaşlanırmışım gibi. Yaşama sevincimi yitirir, kıyıda çırpınan bir balık oluverirmişim gibi. Sanki yaşlanırsam da mavi solar, hayattan keyif alamam, yazları da mutlu olamam gibi geliyor.
Maviliklere...
