İnsanlar,
Öylesine mutsuz ki her şeyde çok mutluymuş gibi yapıyor..
Yalnız hem de "hasta köpekler" kadar yalnız ama sürekli arkadaş kanka ortamlarının aranılan adamıymış gibi yapıyor.
Öylesine az okuyor ki özlü-alıntı sözler paylaşıp kültürlüymüş gibi yapıyor.
O kadar kibirli ego yüklü ki karşı dağları yaratmış gibi davranıyor.
O kadar boş ve çok konuşuyorlar ki iki kulak ve bir ağzın anlam ilişkisini kavramış gibi bile yapmıyorlar.
Ve tüm bunları gidermek zorunda insan. Beğenilmek, kendisini beğendirmek topluma kabul ettirmek. Bunun içinde tek bir şeye ihtiyacı var insanın: akıllı telefon !
Hayatları uçlarda ve muazzam bu tip insanların. Eski Türk filmleri gibi adeta. Ya çok dürüstler ya deli gibi aşıklar ya da hep sırtından vurulmuş bu insanlar. İçtikleri kokteyl, gezdikleri şehir, okuyormuş gibi yaptıkları kitap, pasaport arasına konulmuş bileti, oturdukları kafe, yedikleri yemek yeryüzünün en muazzam şey'si adeta.
İnsan ilişkileri, akrabaları, bebişleri-paşa ya da prenses olması yüksek ihtimal- eşsiz zaten. Anne-baba, nene-dede yılda bir aranıp sorulsa da ilgili günlerde kesinlikle paylaşım itina ile yapılır. Empati duygusundan yoksunuzdur annesi, babası olmayanları hiç düşünmeyiz sadece deriz ki "Ah canım! Yazık!" İşte bu da basit bir sempatiden ibarettir.
V For Vandetta (2006) filminde en azından kahramanın yüzünde bir maske vardı ve maskenin ardında fikirler vardı.
Artık fikirler zaten yok da en azından maskeler var: Bol filtreli pürüzsüz özçekimler !
